blog
Alleen samenwerken werkt nu
H
et zijn bijzondere tijden. Ik zei gisteren tegen mijn kinderen: hier denken jullie later altijd aan terug. Dan zeg je: weet je nog in de tijd van corona? Toen mochten we niet meer naar school en niet naar opa en oma. Ze vinden dat overigens lastig, maar luisteren goed. Mijn ouders van in de zeventig hadden er meer moeite mee. Niet naar de bridgeclub, wat een onzin, zeiden ze in het begin. Maar wat wil je dan, zei ik, dat er volgend jaar helemaal geen bridgeclub meer is…?
Ook bijzondere tijden in mijn ziekenhuis, het UMC Groningen. Met z’n allen hebben we afgelopen week (het is zaterdagavond 21 maart als ik dit schrijf) de zorg klaargemaakt voor de golf van coronapatiënten die gaat komen. Dat betekende verschuivingen in roosters, afschaling van reguliere zorg, zoveel mogelijk IC-bedden vrijmaken, extra verpleegkundigen opleiden voor de IC, noem maar op. Eigenlijk hebben we de zorg in ons ziekenhuis helemaal opnieuw ingericht. Een enorme klus, trots dat het gelukt is!
We worden op
de proef gesteld,
als zorg en
als samenleving
Terwijl in het zuiden de IC’s vol raken, heerst bij ons stilte voor de storm. Vrijdag ontvingen we de eerste coronapatiënten, uit Noord-Brabant. Er zullen er meer volgen. Ik vertrouw erop dat we er klaar voor zijn in Groningen. Ik heb er ook vertrouwen in dat het Nederlandse zorgstelsel dit aankan. Maar dan moeten alle Nederlanders zich óók aanpassen. Blijf thuis als het kan, ga niet naar het strand, hou afstand, alleen dan blijven we onder die curve.
Waar ik mijn vertrouwen in ons zorgstelsel op baseer?
Ik zie dat de crisis enorm veel krachten losmaakt in de zorg. In mijn eigen ziekenhuis beslisten we ineens binnen 10 minuten over zaken waar we normaal gesproken twee weken over vergaderen. Iedereen zette zijn eigen belangen opzij en zocht de samenwerking op, dwars door alle afdelingen en lagen heen. Iedereen begrijpt dat samenwerken het enige is dat nu werkt.
Ook in de medische gemeenschap weten we elkaar nu goed te vinden. Wetenschappers en dokters in de acute zorg bijvoorbeeld: in deze crisis kunnen ze niet zonder elkaar. Data moet razendsnel worden verzameld, gedeeld en geduid. Artikelen worden in de hele wereld ruimhartig en in een vroeg stadium gepubliceerd, belangen van uitgevers en instituten komen op de laatste plaats.
Dat de zorg over een enorme veerkracht beschikt merk ik ook aan de gemoedstoestand van de zorgwerkers die ik zie en spreek. Ja, we voelen het gewicht van onze verantwoordelijkheid. En ja, er zijn onzekere en angstige momenten. Maar we zijn ook vastberaden, en over het algemeen vrij monter. Dat komt omdat we, anders dan normaal, uitsluitend bezig zijn met de zorg voor de patiënt. Even geen administratie, DBC-gedoe en andere ballast. Dit is ons werk, hiertoe zijn we op aarde.
We worden op de proef gesteld als samenleving. Gaan we voor ons eigenbelang of werken we samen? Kunnen we ons uitsluitend richten op dat ene doel, onder die curve blijven met zo min mogelijk schade aan de samenleving? En kunnen we elkaar daarin steunen in plaats van de maat nemen?
Als de zorg het kan, dan kan de samenleving als geheel het ook. Ik vertrouw erop!
Lees ook het blog ‘Appen met ouders over corona‘
Wat is dvk-opinie.nl?
Jan Peter Rake (1968) is kinderarts in het Umc Groningen en bij
KinderThuisZorg Nederland